İMECE Ruhunu Yaşadık ve Yarınlara Aktardık
Merhabalar, ben Abdülkerim ASLAN Culfacık İlkokulunda Müdür Yetkili Öğretmenim. 2020 yılında göreve başladım. Okulda iki öğretmen olmamız hasebiyle iki yıl görevlendirme ile merkezde görev yaptım. Diğer öğretmen arkadaş tayin ile gidince asıl görev yerimde, 2022 yılında başladım. Okula ilk geldiğim gün öyle kirli, dağınık ve eskiydi ki….
Ben bu okulu kendi kaderine bırakamazdım. İlk olarak odunluk ve depo olarak kullanılan lojmanı temizledim, boyadım ve şu an 11 evladımızın ders gördüğü bir anasınıfına dönüştürdüm. Sonra okulumuzda su yoktu. Şebekeden gelen boruya tahta çakıp kapatmışlar, orayı açtım su için gerekli olan tüm malzemeleri aldım. Köylülerden destek alarak yeni bir tesisat çektik ve artık suyumuz akıyor. Çocuklarımın su sıkıntısını giderdikten sonra okulu detaylı bir şekilde temizledim. Lojmanın elektrik sorunu vardı onu da hallettik. Pencerelerini dahi pvc ile değiştirdim. Artık okul gerçekten eğitim yuvasına dönmüştü tek eksiğimiz vardı. Her gün severek, enerjiyle geldiğim okulumun imajı…
Çok çabaladım bir yerlerden yardım bulup boyamak için her işi yapmaya gönüllüydüm. Birlikte görev yaptığım arkadaşım Vildan VAROL ARI (Okul Öncesi Öğretmenim)’da ne gerekiyorsa yaparız hocam diyordu. Uğraşlarımız boş çıkınca üzülmüştük. Bir gün telefonum çaldı ve arayan Ünal ATAMAN hocam. Hocam okulunun boyaya ihtiyacı varmış siz köylülerle el ele boyar mısınız diye sordu. Öyle mutlu olmuştuk ki. İlk olarak arkadaşıma haber verdim çok sevindi. Sonra öğrencilerime söyledim çocukların gözleri parladı. Sınıfın ve okulun rengini de birlikte seçtik. Boyaları öyle heyecanla aldım ki anlatamam. Servisle okula giderken her gün bir parça bir şeyler götürüyorum, çocuklar koşarak geliyorlar karşılıyorlar. Öğretmenim okulumuz nasıl olacak diye merak ediyorlar. Köylülerime haber verdim tabi ki hocam dediler. Bizim bölgede görev yapan öğretmen arkadaşalar da hocam biz de varız dediler. Köylülerim, öğrencilerim ve arkadaşlarımla başladık boyamaya. Her fırça darbesinde öyle heyecanlanıyorum ki her kovayı açtığımızda çocuklar aaa ne güzel bir renk diyerek mutluluktan gözleri gülümsüyordu. Yardıma gelen köylülerimle boya yaparken hanımları da bizlere yiyecek içecek hazırladılar. Çocuklarım için fırçalar almıştım verdim ellerine öyle neşeyle boyuyorlar ki görmeniz gerek. Öğretmenim bu okul artık bizim hatıramız diyorlar. İmece ruhunu yaşadık ve güzel bir şekilde hem çocuklara hem de gelen velilerime anlattım. İnanıyorum ki bundan sonra okulumuzu daha fazla sahiplenecekler.
Bu yoğun duyguları yaşamamıza ve İMECE fikrinin tarihin tozlu raflarına kaldırılmamasına vesile olan Türkiye Toplum Hizmetleri Vakfı ( TOVAK’a ) ve Ünal ATAMAN hocama sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum.
Saygılarımla,
Abdülkerim ASLAN
Şanlıurfa Haliliye Çulfacık İO. Müd.Yet.Öğr.